Η πλάνη της καταγγελίας των «δύο πλευρών» στη σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας
μεταφράστηκε από guernica.eu
Εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας και μιας βασανιστικής εκλογικής περιόδου του 2020, οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνται προς σύγκρουση με την Κίνα. Η σκληρή ρητορική του Τραμπ για τον «κινέζικο ιό» καθιστά προφανή την υπάρχουσα συναίνεση της αμερικανικής άρχουσας τάξης, η οποία εδώ και χρόνια έχει ωθήσει έναν βαθύ επαναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής χαρακτηρίζοντας την Κίνα ως υπαρξιακή απειλή.
Η διοίκηση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα επέβλεψε τη στρατηγική «Pivot to Asia», η οποία σχεδίαζε να μετατοπιστεί το 60% του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στο μέτωπο του Ειρηνικού μέχρι το τρέχον έτος. Υπό τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, αυτός ο «άξονας» έχει εντατικοποιηθεί: Τον Απρίλιο του 2020, μια δημοσιονομική λίστα επιθυμιών της Αμερικανικής Ινδο-Ειρηνικής Διοίκησης ζήτησε περισσότερα από 20 δισεκατομμύρια δολάρια για να διατηρηθεί μια στρατιωτικό «σύνορο πάνω από την Κίνα» μέσω της μαζικής επέκτασης πυραύλων, ραντάρ και «Δίκτυα χτυπημάτων ακριβείας» στα νησιά του Ειρηνικού και την Ωκεανία.
Σε κάθε στροφή, η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδιώξει να απομονώσει, να επιβάλει κυρώσεις και να σνομπάρει την Κίνα, διατάζοντας τους Ευρωπαίους συμμάχους να απορρίψουν τις κινεζικές επενδύσεις και την τεχνολογία, και να επιβάλλοντας συναγερμό για την υποτιθέμενη «νέα επιθετική στροφή» της Κίνας. Εν τω μεταξύ, ο ισχυρισμός της εκστρατείας του προεδρικού υποψηφίου Τζο Μπάιντεν ότι ο Τραμπ «υποχωρεί» έναντι της Κίνας αποδεικνύει τη δικομματική φύση αυτού του Νέου Ψυχρού Πολέμου.
Η «απειλή της Κίνας» έχει αναδειχθεί ως η καθοριστική αντίφαση που αντιμετωπίζει η αμερικανική αυτοκρατορία που συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο τη φερόμενη παρακμή της. Εν ολίγοις, βλέπουμε την ελίτ της άρχουσας τάξης και των δύο κομμάτων να διαγωνίζονται για το ποιος μπορεί να είναι ο «πιο σκληρός» όταν να αναλάβει απέναντι στην Κίνα.
Οι σοσιαλιστές και οι αντιιμπεριαλιστές, ειδικά εκείνοι που ζουν σε αυτοκρατορικούς προμαχώνες, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, έχουν τη μοναδική ευθύνη να διαταράξουν αυτήν την ήδη αυξανόμενη επιθετικότητα. Ωστόσο, η δυτική αριστερά έχει συσπειρωθεί σε μεγάλο βαθμό γύρω από μια θέση «τρίτου στρατοπέδου» που βλέπει την αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας όχι μόνο ως αμοιβαία κλιμάκωση αλλά και ως «ενδο-ιμπεριαλιστική αντιπαλότητα».
Για παράδειγμα, ένα πολεμικό δοκίμιο στην εμβληματική εκδοτική ναυαρχίδα των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής κατήγγειλε την Κίνα ως καπιταλιστική δικτατορία και ισχυρίστηκε – χωρίς αποδεικτικά στοιχεία – ότι η Κίνα ξεκίνησε τις άθλιες «αυτοκρατορικές φιλοδοξίες». Ομοίως, το Jacobin προτίμησε μια συνέντευξη με τον καθηγητή και συγγραφέα του Cornell, Eli Friedman, με μια προειδοποίηση για τους σοσιαλιστές να «απορρίψουν τον εθνικισμό είτε με κινέζικο είτε με αμερικανικό ένδυμα», ενώ ο Friedman χαρακτήρισε τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας ως «εθνο-εθνικό ανταγωνισμό» – ένα συγκλονιστικό συγκερασμό ανάμεσα τον παγκόσμιο αυτοκρατορικό ηγεμόνα και ένα έθνος του πανγόσμιου νότου με τη δική του ιστορία θυμάτων στα χέρια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Η επικίνδυνη μετάφραση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας των ΗΠΑ στην Κίνα ως αμοιβαία κλιμάκωση μεταξύ δύο υποτιθέμενων ισοδύναμων εθνών αποκρύπτει περισσότερα από όσα εξηγεί και είναι εκ των πραγμάτων συγκατάθεση στην αντι-κινέζικη προπαγάνδα, τις κυρώσεις και τη στρατιωτική κλιμάκωση που εκδηλώνεται μπροστά στα μάτια μας.
Μια ρεαλιστική εξέταση των πραγματικών γεγονότων καθιστά σαφές ότι οι εντάσεις ΗΠΑ-Κίνας δεν είναι μια μάχη για ηγεμονία, αλλά ένας αγώνας μεταξύ της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της κινεζικής κυριαρχίας και της πολυμέρειας. Οι αριστεροί πρέπει να καταλάβουν ότι η αμερικανική κλιμάκωση είναι μέρος μιας ιστορίας αιώνων των δυτικών ιμπεριαλιστικών προσπαθειών να κυριαρχήσουν, να διαμορφώσουν και να ελέγξουν την Κίνα για δικό τους όφελος.
Ηγεμονία εναντίον της πολυμέρειας
Εκτός από το ότι είναι οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, οι ΗΠΑ και η Κίνα συμμερίζονται ελάχιστα σε ότι αφορά τα συστήματα διακυβέρνησής τους, τη κυβερνητική ιδεολογία και τον προσανατολισμό προς τον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμη και μια σύντομη ματιά στις ατζέντες εξωτερικής πολιτικής των δύο κρατών αποκαλύπτει πώς είναι διαμετρικά διαμετρικά αντίθετες.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ – μαζί με τα think tank και τους βοηθούς καπιταλιστικών μέσων – παραμένει δεσμευμένη σε ένα δόγμα του Ψυχρού Πολέμου στο οποίο η άνοδος μιας άλλης «μεγάλης δύναμης» που έρχεται σε αντίθεση με την ηγεμονική ατζέντα της αμερικανικής αυτοκρατορίας σημαίνει αναπόφευκτα τον ανταγωνισμό και τη σύγκρουση.
Τον 20ο αιώνα, αυτή η ιδεολογία μετέτρεψε τις ΗΠΑ στο μεγαλύτερο αστυνομικο και στρατιωτικό κατακτητή στον κόσμο. Μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ διατηρούν αδιαμφισβήτητα τη στρατιωτική κυριαρχία του κόσμου, με το να προοωρίζουν 750 δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικού προϋπολογισμού για το 2020 – περισσότερο τρεις φορές πάνω από εκείνο της Κίνας – και διατηρώντας ένα πρωτοφανή αριθμό 800 στρατιωτικών βάσεις σε περισσότερες από 70 χώρες.
Από την άλλη πλευρά, η Κίνα έχει δεσμευτεί επανειλημμένα σε ένα όραμα πολυμερισμού που ορίζεται από τη θεωρία της για μια «κοινότητα κοινού μέλλοντος για την ανθρωπότητα» – μια έννοια που κατοχυρώνεται στο σύνταγμα με τη τροποποίηση του 2018. Αυτή η θεωρία βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, την αμοιβαία μη επιθετικότητα, την αμοιβαία μη παρέμβαση, ισότητα και όφελος και ειρηνική συνύπαρξη. Ενώ η Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2020 είδε τον υπουργό Εξωτερικών Mike Pompeo να αναταράσσεται για ανακινεί την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση, ο Κινέζος ομόλογός του, υπουργός Εξωτερικών Wang Yi, προέτρεψε τους παρευρισκόμενους να «ξεπεράσουν τη διαφορά Ανατολής-Δύσης και τη διαίρεση Βορρά-Νότου».
Αυτές οι αρχές δεν είναι απλώς θεωρητικές, αλλά σφυρηλατούνται από την εμπειρία της Κίνας σχετικά με την ημι-αποικιοκρατία, την εθνική απελευθέρωση και τη διεθνή αλληλεγγύη του Παγκόσμιου Νότου. Ο Μάο Τσεντόνγκ αποκάλεσε ως γνωστόν το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα της Κίνας ως «εφαρμοσμένο διεθνισμό», αναγνωρίζοντας ότι η κυριαρχία της Κίνας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αντι-αποικιακά και προλεταριακά κινήματα σε όλο τον κόσμο.
Ο Κινέζικος Διεθνισμός στην πράξη
Φυσικά, αυτές οι υψηλές αρχές δεν θα ήταν παρά κενή ρητορική εάν υπονομεύονταν στην πράξη. Ωστόσο, η Κίνα προσπάθησε με συνέπεια να πλοηγηθεί σε μια «ειρηνική άνοδο» παρά τη δυτική εχθρότητα.
Η Κίνα δεν έχει πάρει μέρος σε κανένα πόλεμο περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, χρονικό διάστημα στο οποίο η αμερικανική αυτοκρατορία έχει εξαπολύσει ανοιχτούς και συγκαλυμμένους πολέμους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Γιουγκοσλαβία, μεταξύ άλλων. Όταν οι ΗΠΑ βομβάρδισαν την πρεσβεία της Κίνας στο Βελιγράδι το 1999, η κινεζική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε έναν ειρηνικό νομισματικό διακανονισμό παρά τις μαζικές αντι-αμερικανικές διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη χώρα. Και ενώ οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά την τελευταία δεκαετία, οποιοσδήποτε αντιιμπεριαλιστής θα παραδεχτεί ότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι η διατήρηση ενός τρομερού στρατού είναι ένα από τα μόνα πράγματα που εμποδίζει μια πολεμική αμερικανική αυτοκρατορία να εμπλακεί σε στοχευμένες δολοφονίες, αλλαγή καθεστώτος και ολοκληρωτική εισβολή.
Η παγκόσμια πανδημία COVID-19 αποκάλυψε ότι οι διαφορές μεταξύ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της κινεζικής πολυμέρειας είναι ακόμη πιο έντονες. Ενώ οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να άρουν τις σκληρές κυρώσεις στο Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα παρά τους αγώνες τους για να προκαλέσουν μια πανδημική αντίδραση ενώ αποκόπηκαν από τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, η Κίνα και η Βενεζουέλα δημιούργησαν μια ειδική συνεργασία αεροπορικών μεταφορών για να διευκολύνουν τη ροή τόνων δοκιμαστικών συσκευών, προστατευτικού εξοπλισμού και άλλες ιατρικές προμήθειες στη Βενεζουέλα. Η Κίνα έστειλε επίσης πολλές αποστολές ιατρικών προμηθειών και αντιπροσωπειες εμπειρογνωμόνων στο Ιράν. Μια εβδομάδα αφότου οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ, έφτασε κινεζική ιατρική αντιπροσωπεία για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα, να εκπαιδεύσει γιατρούς σε εννέα επαρχίες και τριπλασιάζοντας και παραπάνω την ικανότητα τεστ της χώρας COVID-19. Παρόμοιες αντιπροσωπείες και αποστολές βοήθειας έχουν αποσταλεί στην Παλαιστίνη , τη Συρία και σε πολλές άλλες χώρες.
Αυτό το ρεκόρ και μόνο θα πρέπει να θέσει στην άκρη την πρόχειρη αντίληψη εξίσωσης μεταξύ των δύο εθνών. Εάν οι Δυτικοί σοσιαλιστές δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά, οι λαοί των εθνών λιμοκτονούν και τιμωρούνται από τις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα βοηθούνται από την Κίνα.
Επιπλέον, στις 17 Ιουνίου Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping υποσχέθηκε να επιταχύνει την από κοινού κατασκευή των νέων Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων της Αφρικής, καθώς και ένα δίκτυο νοσοκομείων Φιλίας Κίνας-Αφρικής – μια τεράστια χειρονομία αλληλεγγύης που οι ΗΠΑ κυνικά προειδοποίησαν πως θα χρησιμοποιείται για «κατασκοπεία». Η ανακοίνωση ήρθε λίγες μόλις εβδομάδες αφότου η Κίνα δεσμεύτηκε να αυξήσει τη χρηματοδότηση 30 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μετά την πολιτικοποιημένη απόσυρση της υποστήριξης από την κυβέρνηση Τραμπ, η οποία επικρίθηκε από τους ηγέτες της Αφρικανικής Ένωσης για διάβρωση του μακροχρόνιου αντι-επιδημικού έργου του οργανισμού στην ήπειρο.
Ενώ οι Αμερικανοί ηγέτες ποικίλουν, και η Χίλαρι Κλίντον και ο Πομπέο έχουν προειδοποιήσει για τις κινεζικές επενδύσεις στην Αφρική ως «νέα αποικιοκρατία», μια απλή ματιά στους πραγματικούς αριθμούς καθιστά σαφές ότι η αφήγηση χρησιμεύει για να κανονικοποιήσει τη δυτική οικονομική ηγεμονία στην ήπειρο: Από το 2017, το 41% των άμεσων ξένων επενδύσεων προήλθαν από τη Δυτική Ευρώπη, 19% από τη Βόρεια Αμερική και 8% από την Κίνα. Εν τω μεταξύ, οι κινεζικές επενδύσεις, πολλές από τις οποίες είναι κρατικές και με λιγότερη αντίδραση στην αστάθεια των ιδιωτικών αγορών, έχουν ποσοστό αναλογικής δημιουργίας θέσεων εργασίας σχεδόν τριπλάσιο από εκείνο των ΗΠΑ. Επιπλέον, η Κίνα θα ακυρώσει τα άτοκα κρατικά δάνεια προς τα αφρικανικά έθνη λόγω απαιτητότητας έως το τέλος του 2020.
Ενώ η Δύση πιέζει μια αφήγηση της κινεζικής «διπλωματίας παγίδας χρέους» στον Παγκόσμιο Νότο, οι ηγέτες με κοινωνική νοοτροπία όπως η Ζάμπια και η Βολιβία πριν από το πραξικόπημα , αντίθετα, έχουν δει μια εναλλακτική λύση στα δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), μια ευκαιρία εθνικοποίησης των βιομηχανιών πόρων και ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής προστιθέμενης αξίας. Όταν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα προσφέρουν πίστωση με αντάλλαγμα προγράμματα λιτότητας διαρθρωτικής προσαρμογής, ο Xi επιμένει ότι το «μοντέλο της Κίνας» δεν προορίζεται για εξαγωγή, αναγνωρίζοντας ότι όπως η Κίνα έχει σφυρηλατήσει τη δική της πορεία και αρνήθηκε να εισαγάγει δυτικά μοντέλα, με τα αναπτυσσόμενα έθνη να πρέπει να ανταποκριθούν στις δικές τους μοναδικές εθνικές συνθήκες.
Οι ψεύτικες εξισώσεις παρέχουν κάλυψη για επιθετικότητα στις ΗΠΑ
Το να απορρίψεις την εσφαλμένη υπόθεση της αμοιβαίας κλιμάκωσης και του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού δεν σημαίνει να προσποιείσαι ότι η Κίνα είναι «παράδεισος των εργαζομένων» ή «κομμουνιστική ουτοπία». Η Κίνα έχει σίγουρα πολλές υπάρχουσες αντιφάσεις, όπως η αγροτική-αστική ανισότητα, η εξάρτηση από τις δυτικές αγορές και η ανισότητα του πλούτου. Ωστόσο, πρέπει να επιμείνουμε ότι κάθε μία από αυτές τις αντιφάσεις είναι πιθανότερο να επιλυθεί όταν ξεπεραστεί η κυρίαρχη αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.
Ο «εμπορικός πόλεμος» ΗΠΑ-Κίνας, για παράδειγμα, υποκινήθηκε εν μέρει από την προσπάθεια ΗΠΑ-Καναδά να τιμωρήσει τον κινεζικό τεχνολογικό γίγαντα Huawei για παραβίαση κυρώσεων στο Ιράν. Αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι η καθοριστική φύση των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας είναι μια αμερικανική ιμπεριαλιστική επίθεση. Τα βασικά κρίσιμα σημεία του εμπορικού πολέμου, ο τερματισμός των κινεζικών περιορισμών στις ξένες τραπεζικές συναλλαγές και συμμετοχή του κράτους στην οικονομία και επιβολή κυρώσεων δικαιωμάτων της Δυτικής πνευματικής ιδιοκτησίας, έχουν σχεδιαστεί για να διαβρώσουν την κινεζική οικονομική κυριαρχία, να απομονώσουν την αυξανόμενη τεχνολογική βιομηχανία και να εμποδίσουν τις ανεξάρτητες σχέσεις της με άλλα έθνη.
Ο εμπορικός πόλεμος ώθησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να γλύψουν την προοπτική της Κίνας «να ανοίξει τη χρηματοοικονομική της βιομηχανία 45 τρισεκατομμυρίων δολαρίων» σε δυτικές χρηματοοικονομικές εταιρείες όπως η American Express και η JPMorgan , οι οποίες διαπέρασαν τις κινεζικές πολιτικές προστατευτισμού μετά από παραχωρήσεις εμπορικού πολέμου. Μην κάνετε λάθος: αυτό δεν είναι αντιπαλότητα, αλλά μια ιμπεριαλιστική προσπάθεια να τεμαχίσουν την Κίνα για άλλη μια φορά.
Σε μια ψευδο-σοσιαλιστική μετονομασία των λευκών, οι δυτικοί του τρίτου στρατοπέδου διακηρύσσουν την «αλληλεγγύη τους προς τον κινεζικό λαό» στον υποτιθέμενο αγώνα του ενάντια στην αυταρχική κυβέρνησή του. Εκτός από το να ακούγονται τρομακτικά ίδιοι με τις διακηρύξεις των Steve Bannon και Pompeo , αυτοί οι ισχυρισμοί σιωπούν με σοβινιστικό τρόπο τα 90 εκατομμύρια μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, για να μην αναφέρουμε τη συντριπτική υποστήριξη και εμπιστοσύνη σε κυβερνητικούς θεσμούς που βρέθηκε μετά από δημοσκόπηση στο κινεζικό κοινό.
Οι εύκολοι εξισωτισμοί μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας χρησιμεύουν για να παρέχουν ρητορική κάλυψη για την κλιμάκωση της αμερικανικής επιθετικότητας, όχι μόνο εναντίον της Κίνας, αλλά και όλων των «εχθρικών εθνών» στα οποία η Κίνα έχει παράσχει μια κρίσιμη διπλωματική και οικονομική στήρισξη. Το να παραμείνουμε στην ιδεολογική αγνότητα και την εύκολη καταδίκη «των δύο πλευρών» είναι μια παραίτηση προς την εξουσία και το συστήματο που συνοδεύει την αυτοκρατορική ιθαγένεια.
Για να αντιμετωπίσει μια σοβαρή πρόκληση ενός Νέου Ψυχρού Πολέμου στην Κίνα, η αριστερά πρέπει να εγκαταλείψει αυτές τις νεανικούς εξισωτισμούς και να εργαστεί για να ανατρέψει την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ σε κάθε στροφή της.
